En verder....
Blijf op de hoogte en volg Ramona
12 Februari 2019 | Australië, Sydney
Na veel wikken en wegen, heb ik een vervolgend besluit genomen: per 2 maart ga ik een deel van de East Coast afreizen met als eerste bestemming Byron Bay. Om meer informatie te vergaren over de East Coast ben ik daarom afgelopen week een bezoek gebracht aan Peter Pans (een bekende reisagent in Australië). Aangezien de binnenlandse vluchten hier in Australië relatief goedkoop zijn, heb ik besloten om per vliegtuig naar Byron Bay te reizen. Ik wil mezelf alle vrijheid gunnen om te doen en te laten wat ik wil en vandaar dat ik nog al het vervoer en de hostels heb geboekt. Momenteel heb ik als plan om naar Byron Bay, Noosa en Fraser Island te gaan, maar mocht ik behoefte hebben om nog andere plaatsen te bezichtigen dan is dat ook mogelijk.
Op dezelfde dag dat ik mijn vlucht heb geboekt, stond mij een geweldige verrassing te wachten... Voordat ik de verrassing verklap, zal ik eerst nog wat informatie vrijgeven.
Nadat Rebecka en mijn twee andere kamergenoten (afkomstig uit Argentinië) waren vertrokken, trok Charlotte (afkomstig uit Duitsland) al gauw in de kamer. Zij is de vervanging van Rebecka haar schoonmaakshiften in de avond. Naast Charlotte trokken ook twee andere Duitse meiden in de kamer. Ik sliep dus nu in de "Duitse" kamer en dat maakte het vertrek van Rebecka voor mij nog zwaarder.
De andere twee Duitse meiden, Jessica en Carina, waren verder vriendelijk tegen mij en op het eerste gezicht had ik niets aan hen op te merken. Echter... na slechts een paar dagen kwam ik er achter dat Charlotte en ik met twee junkies zaten opgescheept. Persoonlijk heb ik er niets op tegen als er wiet wordt gerookt, maar het was tijdens mijn shift dat ik Carina en Jessica erop betrapte dat ze in hun pauze wiet rookten op het balkon. Alsof het me niets deed, ben ik naar hen toegelopen en vroeg ik hen om nog een aantal onafgemaakte schoonmaakklussen op te knappen. Wél lichtte ik hen later in dat de manager Anna hier streng op tegen is en dat ze moeten oppassen. Ze reageerde geschrokken en het leek erop dat ze de boodschap hadden begrepen.
De volgende dag werkte ik weer. In de middag kwam Anna de manager even langs om wat handdoeken en andere spullen voor het hostel te brengen. Anna was de eerste die de wietlucht in de receptie opmerkte. We keken door het raam en zagen buiten niets. Vervolgens liep Anna naar buiten en keek ze naar boven en zag ze Carina en Jessica met twee andere jongens wiet aan het roken op het balkon. Ik had hun intelligentie dus duidelijk overschat... Ze kregen een waarschuwing van Anna en als een lopend vuurtje ging het verhaal door het hostel over twee domme Duitse meiden die wiet rookten op klaarlichte dag op het balkon terwijl de manager aanwezig was: "Hoe dom kun je zijn...?"
De dagen daarop vertoonden ze nog meer van dit soort acties zoals het vertonen van luidruchtig gedrag in het hostel en op hun dienst in slechts een t-shirt, dat net over hen billen kwam, te verschijnen terwijl ze daaronder niets meer dan een string droegen. Ik had er een naar gevoel van in mijn buik gekregen en hun regelmatige rookgedrag van wiet bleek bij natuurlijk ook niet onopgemerkt. Ik had nog nooit een verslaving zoals deze van dichtbij gezien. De nachten daarop sliep ik dan ook moeilijk.
Terugkomend bij mijn verhaal dat mij een geweldige verrassing stond te wachten op de dag waarop ik mijn vlucht naar Byron Bay had geboekt... Ik kwam net terug van de sportschool in de ochtend en opende de deur van mijn kamer en wat zag ik tot mijn verbazing...? Twee lege bedden. Enthousiast en bijna rennend, kwam ik beneden aan bij de assistend manager, die tevens Anna heet, om te vragen wat er aan de hand was. Waarop zij vertelde dat de meiden plotseling in de ochtend hun lakens en sleutels afgaven omdat ze ander werk hadden gevonden. Ze waren nog geen twee weken in het hostel en hadden niets aangegeven bij Anna over hun vertrek. Typisch iets voor hun. Maar goed... ik was enorm opgelucht.
Hun vertrek zorgde ervoor dat ik vaker met Charlotte aan de praat raakte. Charlotte vertelde mij meer over hun verslaving. Ze vertelde dat ze met Jessica en Carina mee reed in de auto op weg naar één van de stranden in Sydney. Deze autorit had nog wel eens bijna hun dood kunnen worden. Na de auto vol te hebben getankt, staken Jessica en Carina namelijk doodleuk een joint op. Charlotte keek hen verbaasd aan waarop Carina reageerde dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, want in Duitsland deden ze dit regelmatig. Wat Carina en Jessica niet in beschouwing hadden genomen en waarbij je je nogmaals kan afvragen of ze wel hersenen in dat donkere kamertje boven in hun hoofd hebben..., is het feit dat men in Duitsland aan de rechter kant rijdt en in Australië rijdt met aan de linker kant. In spanning luisterde ik verder naar het verhaal van Charlotte en vertelde ze me dat Jessica inderdaad in de war was met het feit dat men hier in Australië aan de linkerkant rijdt. Met de regel "rechts heeft altijd voorrang", reedt Jessica door terwijl ze had moeten stoppen. Als Charlotte niet snel er iets van had gezegd en Jessica niet op tijd op haar rem had getrapt dan had Charlotte misschien wel nooit dit verhaal kunnen navertellen... Ik schrok er enorm van toen Charlotte mij dit vertelde. Charlotte voelde zich ook heel dom dat ze alsnog bij de meiden in de auto was gestapt, aangezien haar ouders haar altijd hebben gewaarschuwd nooit bij mensen in de auto in te stappen wanneer zij dronken en/ of stoned waren. Het is toch makkelijk gezegd dan gedaan zodra zo'n specifieke situatie daadwerkelijk voorkomt. Ik weet ook niet zo goed wat ik in haar plaats had gedaan...
Charlotte en ik trokken na het vertrek van Jessica en Carina meer met elkaar op. We zijn afgelopen week de zonsopgang gaan bekijken bij Bondi Beach. Dat was echt een geweldig en sprookjesachtig om te zien. Ik was slechts één dag vrij afgelopen week, dus de andere dagen heb gewerkt en in de avonden ben ik gaan stappen met de andere backpackers in het hostel.
In de receptie werken, vergaat me steeds beter en ik voel me meer vertrouwd hoe te handelen in bepaalde situaties. Ondanks dat het vrij rustig in het hostel was, was er ook sensatie in het hostel. Eén van de backpackers Rupert had bijvoorbeeld nooit uitgecheckt bij receptie. Hij heeft zijn lakens niet van zijn bed gehaald en naar de receptie gebracht en ook de sleutel heeft hij nog steeds in zijn bezit. Ik vroeg aan zijn kamergenoten of ze Rupert hadden gezien, maar volgens zijn kamergenoten had hij zich al ruim 4 dagen niet in het hostel vertoond. Op zo'n moment gaan bij mij de meest erge gedachtes door mijn hoofd zoals: "Wat als Rupert is gaan is omgekomen tijdens een tour of wandeling...?" Uiteindelijk kwamen we na een dag erachter dat hij ook al zijn spullen had meegenomen, waaruit ik vervolgens de aanname maak dat hij te lui was om bij receptie uit te checken.
Toen de maandagochtend aanbrak en ik David tegenkwam in de binnentuin vertelde hij mij dat er een vreemde jongen in de tv-kamer slaapt die waarschijnlijk niet in het hostel verblijft. Met de ochtendschoonmaaksters tilden we het deken van zijn hoofd en zag ik een bekend gezicht. Het was een Duitse backpacker die vorige week met ons mee ging naar het techno feest. Ik vond hem toen al vreemd overkomen en de dagen daarna keek hij mij altijd aan met zo'n dodelijke blik terwijl ik altijd naar iedereen vriendelijk lach... We ondervraagden hem en inderdaad hij had geen reservering. Ik gaf hem een waarschuwing en vervolgens ging hij buiten zitten. Ondertussen checkte ik het systeem en zag ik dat hij afgelopen vrijdag was uitgecheckt en dat... terwijl ik hem het hele weekend hier in het hostel nog had gezien... Ook viel mij op dat hij geen toekomstige reservering in het hostel had. Hij dacht zeker mooi buiten nog te kunnen zitten en later een gratis hier te kunnen ontbijten. Dat viel dan tegen zodra ik hem er mee confronteerde en hem vervolgens verzocht het hostel binnen 5 minuten te verlaten. Oké... die 5 minuten werden uiteindelijk 15 minuten, maar goed… uiteindelijk kwam hij met zijn luie reet in beweging. Hij vroeg mij wanneer de receptie open ging aangezien zijn rugzak daar nog stond. Ik maakte de deur van receptie direct open en zodra hij zijn rugzak eenmaal in zijn bezit had, had hij ook nog eens het gore lef om te aan mij te vragen wanneer hij zijn 20 dollar borg terug kon krijgen. Van verbazing begon ik te lachen. Ik vertelde hem dat hij naar deze 20 dollar kon fluiten. Later die dag lichtte ik Anna, de manager, hierover in en als het goed is... staat hij nu op de zwarte lijst bij alle andere hostels in de nabije omgeving.
De laatste situatie tijdens het weekend gebeurde terwijl ik met een groep op stap ging. Op zondagochtend kwam David naar mij dat één van de backpackers, Laszlo, in zoverre dronken was dat hij voor veel overlast zorgde en andere backpackers hadden over hem geklaagd. Laszlo was helemaal van het padje af, was handtastelijk en begon uit het niets te vechten met anderen. Volgens David had hij dit gedrag een half jaar geleden ook eens vertoond. De volgende dag had ik een brief op de deur van Laszlo zijn kamer geplakt met het verzoek om zo spoedig mogelijk naar de receptie te komen. Vervolgens zag ik hem later die dag ontspannen televisie in de tv kamer te kijken. Terwijl er ook andere backpackers in de tv kamer zaten te ontspannen, riep ik naar Laszlo of hij nu naar receptie kon komen. Ik confronteerde hem met zijn gedrag van de vorige avond en verbaasd reageerde hij dat hij hier niets meer van af wist. Hij kwam er met een waarschuwing van af en op maandag sprak Anna hem er nogmaals in zijn eigen taal in het Duits op aan... Ik hoop voor hem dat hij zich weet te gedragen, want anders kan hij snel zijn spullen pakken.
Vandaag en de komende 3 dagen ben ik vrij en eerlijk gezegd ben ik er echt aan toe om vrij te zijn. Werken in combinatie met uitgaan en andere activiteiten ondernemen is leuk, maar wel erg vermoeiend. Nadat ik om 5 uur 's middags klaar was met mijn dienst was ik dan ook in een diepe slaap beland in mijn bed.
Op dezelfde dag dat ik mijn vlucht heb geboekt, stond mij een geweldige verrassing te wachten... Voordat ik de verrassing verklap, zal ik eerst nog wat informatie vrijgeven.
Nadat Rebecka en mijn twee andere kamergenoten (afkomstig uit Argentinië) waren vertrokken, trok Charlotte (afkomstig uit Duitsland) al gauw in de kamer. Zij is de vervanging van Rebecka haar schoonmaakshiften in de avond. Naast Charlotte trokken ook twee andere Duitse meiden in de kamer. Ik sliep dus nu in de "Duitse" kamer en dat maakte het vertrek van Rebecka voor mij nog zwaarder.
De andere twee Duitse meiden, Jessica en Carina, waren verder vriendelijk tegen mij en op het eerste gezicht had ik niets aan hen op te merken. Echter... na slechts een paar dagen kwam ik er achter dat Charlotte en ik met twee junkies zaten opgescheept. Persoonlijk heb ik er niets op tegen als er wiet wordt gerookt, maar het was tijdens mijn shift dat ik Carina en Jessica erop betrapte dat ze in hun pauze wiet rookten op het balkon. Alsof het me niets deed, ben ik naar hen toegelopen en vroeg ik hen om nog een aantal onafgemaakte schoonmaakklussen op te knappen. Wél lichtte ik hen later in dat de manager Anna hier streng op tegen is en dat ze moeten oppassen. Ze reageerde geschrokken en het leek erop dat ze de boodschap hadden begrepen.
De volgende dag werkte ik weer. In de middag kwam Anna de manager even langs om wat handdoeken en andere spullen voor het hostel te brengen. Anna was de eerste die de wietlucht in de receptie opmerkte. We keken door het raam en zagen buiten niets. Vervolgens liep Anna naar buiten en keek ze naar boven en zag ze Carina en Jessica met twee andere jongens wiet aan het roken op het balkon. Ik had hun intelligentie dus duidelijk overschat... Ze kregen een waarschuwing van Anna en als een lopend vuurtje ging het verhaal door het hostel over twee domme Duitse meiden die wiet rookten op klaarlichte dag op het balkon terwijl de manager aanwezig was: "Hoe dom kun je zijn...?"
De dagen daarop vertoonden ze nog meer van dit soort acties zoals het vertonen van luidruchtig gedrag in het hostel en op hun dienst in slechts een t-shirt, dat net over hen billen kwam, te verschijnen terwijl ze daaronder niets meer dan een string droegen. Ik had er een naar gevoel van in mijn buik gekregen en hun regelmatige rookgedrag van wiet bleek bij natuurlijk ook niet onopgemerkt. Ik had nog nooit een verslaving zoals deze van dichtbij gezien. De nachten daarop sliep ik dan ook moeilijk.
Terugkomend bij mijn verhaal dat mij een geweldige verrassing stond te wachten op de dag waarop ik mijn vlucht naar Byron Bay had geboekt... Ik kwam net terug van de sportschool in de ochtend en opende de deur van mijn kamer en wat zag ik tot mijn verbazing...? Twee lege bedden. Enthousiast en bijna rennend, kwam ik beneden aan bij de assistend manager, die tevens Anna heet, om te vragen wat er aan de hand was. Waarop zij vertelde dat de meiden plotseling in de ochtend hun lakens en sleutels afgaven omdat ze ander werk hadden gevonden. Ze waren nog geen twee weken in het hostel en hadden niets aangegeven bij Anna over hun vertrek. Typisch iets voor hun. Maar goed... ik was enorm opgelucht.
Hun vertrek zorgde ervoor dat ik vaker met Charlotte aan de praat raakte. Charlotte vertelde mij meer over hun verslaving. Ze vertelde dat ze met Jessica en Carina mee reed in de auto op weg naar één van de stranden in Sydney. Deze autorit had nog wel eens bijna hun dood kunnen worden. Na de auto vol te hebben getankt, staken Jessica en Carina namelijk doodleuk een joint op. Charlotte keek hen verbaasd aan waarop Carina reageerde dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, want in Duitsland deden ze dit regelmatig. Wat Carina en Jessica niet in beschouwing hadden genomen en waarbij je je nogmaals kan afvragen of ze wel hersenen in dat donkere kamertje boven in hun hoofd hebben..., is het feit dat men in Duitsland aan de rechter kant rijdt en in Australië rijdt met aan de linker kant. In spanning luisterde ik verder naar het verhaal van Charlotte en vertelde ze me dat Jessica inderdaad in de war was met het feit dat men hier in Australië aan de linkerkant rijdt. Met de regel "rechts heeft altijd voorrang", reedt Jessica door terwijl ze had moeten stoppen. Als Charlotte niet snel er iets van had gezegd en Jessica niet op tijd op haar rem had getrapt dan had Charlotte misschien wel nooit dit verhaal kunnen navertellen... Ik schrok er enorm van toen Charlotte mij dit vertelde. Charlotte voelde zich ook heel dom dat ze alsnog bij de meiden in de auto was gestapt, aangezien haar ouders haar altijd hebben gewaarschuwd nooit bij mensen in de auto in te stappen wanneer zij dronken en/ of stoned waren. Het is toch makkelijk gezegd dan gedaan zodra zo'n specifieke situatie daadwerkelijk voorkomt. Ik weet ook niet zo goed wat ik in haar plaats had gedaan...
Charlotte en ik trokken na het vertrek van Jessica en Carina meer met elkaar op. We zijn afgelopen week de zonsopgang gaan bekijken bij Bondi Beach. Dat was echt een geweldig en sprookjesachtig om te zien. Ik was slechts één dag vrij afgelopen week, dus de andere dagen heb gewerkt en in de avonden ben ik gaan stappen met de andere backpackers in het hostel.
In de receptie werken, vergaat me steeds beter en ik voel me meer vertrouwd hoe te handelen in bepaalde situaties. Ondanks dat het vrij rustig in het hostel was, was er ook sensatie in het hostel. Eén van de backpackers Rupert had bijvoorbeeld nooit uitgecheckt bij receptie. Hij heeft zijn lakens niet van zijn bed gehaald en naar de receptie gebracht en ook de sleutel heeft hij nog steeds in zijn bezit. Ik vroeg aan zijn kamergenoten of ze Rupert hadden gezien, maar volgens zijn kamergenoten had hij zich al ruim 4 dagen niet in het hostel vertoond. Op zo'n moment gaan bij mij de meest erge gedachtes door mijn hoofd zoals: "Wat als Rupert is gaan is omgekomen tijdens een tour of wandeling...?" Uiteindelijk kwamen we na een dag erachter dat hij ook al zijn spullen had meegenomen, waaruit ik vervolgens de aanname maak dat hij te lui was om bij receptie uit te checken.
Toen de maandagochtend aanbrak en ik David tegenkwam in de binnentuin vertelde hij mij dat er een vreemde jongen in de tv-kamer slaapt die waarschijnlijk niet in het hostel verblijft. Met de ochtendschoonmaaksters tilden we het deken van zijn hoofd en zag ik een bekend gezicht. Het was een Duitse backpacker die vorige week met ons mee ging naar het techno feest. Ik vond hem toen al vreemd overkomen en de dagen daarna keek hij mij altijd aan met zo'n dodelijke blik terwijl ik altijd naar iedereen vriendelijk lach... We ondervraagden hem en inderdaad hij had geen reservering. Ik gaf hem een waarschuwing en vervolgens ging hij buiten zitten. Ondertussen checkte ik het systeem en zag ik dat hij afgelopen vrijdag was uitgecheckt en dat... terwijl ik hem het hele weekend hier in het hostel nog had gezien... Ook viel mij op dat hij geen toekomstige reservering in het hostel had. Hij dacht zeker mooi buiten nog te kunnen zitten en later een gratis hier te kunnen ontbijten. Dat viel dan tegen zodra ik hem er mee confronteerde en hem vervolgens verzocht het hostel binnen 5 minuten te verlaten. Oké... die 5 minuten werden uiteindelijk 15 minuten, maar goed… uiteindelijk kwam hij met zijn luie reet in beweging. Hij vroeg mij wanneer de receptie open ging aangezien zijn rugzak daar nog stond. Ik maakte de deur van receptie direct open en zodra hij zijn rugzak eenmaal in zijn bezit had, had hij ook nog eens het gore lef om te aan mij te vragen wanneer hij zijn 20 dollar borg terug kon krijgen. Van verbazing begon ik te lachen. Ik vertelde hem dat hij naar deze 20 dollar kon fluiten. Later die dag lichtte ik Anna, de manager, hierover in en als het goed is... staat hij nu op de zwarte lijst bij alle andere hostels in de nabije omgeving.
De laatste situatie tijdens het weekend gebeurde terwijl ik met een groep op stap ging. Op zondagochtend kwam David naar mij dat één van de backpackers, Laszlo, in zoverre dronken was dat hij voor veel overlast zorgde en andere backpackers hadden over hem geklaagd. Laszlo was helemaal van het padje af, was handtastelijk en begon uit het niets te vechten met anderen. Volgens David had hij dit gedrag een half jaar geleden ook eens vertoond. De volgende dag had ik een brief op de deur van Laszlo zijn kamer geplakt met het verzoek om zo spoedig mogelijk naar de receptie te komen. Vervolgens zag ik hem later die dag ontspannen televisie in de tv kamer te kijken. Terwijl er ook andere backpackers in de tv kamer zaten te ontspannen, riep ik naar Laszlo of hij nu naar receptie kon komen. Ik confronteerde hem met zijn gedrag van de vorige avond en verbaasd reageerde hij dat hij hier niets meer van af wist. Hij kwam er met een waarschuwing van af en op maandag sprak Anna hem er nogmaals in zijn eigen taal in het Duits op aan... Ik hoop voor hem dat hij zich weet te gedragen, want anders kan hij snel zijn spullen pakken.
Vandaag en de komende 3 dagen ben ik vrij en eerlijk gezegd ben ik er echt aan toe om vrij te zijn. Werken in combinatie met uitgaan en andere activiteiten ondernemen is leuk, maar wel erg vermoeiend. Nadat ik om 5 uur 's middags klaar was met mijn dienst was ik dan ook in een diepe slaap beland in mijn bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
