Week 4: Summertime

Sinds 1 december is officieel de zomer van start gegaan in Australië. Het voelt vreemd voor mij om te bedenken dat ik kerst en oud- en nieuwjaar in de zomer ga vieren. De eerste zomerse dag is goed begonnen met zo’n 30 graden en een heldere blauwe lucht zonder wolken.

Via de zogeheten app “couchsurfing” ben ik in contact gekomen met Matt. Ondanks dat hij gboren en getogen is in Melbourne en hiken populair is in Australië heeft hij nog nooit eerder gehiked. Aangezien hij toch wel graag wilde gaan hiken, heeft hij een oproep geplaatst op couchsurfing met de vraag wie er interesse heeft om mee te gaan hiken. Hierop kreeg hij relatief veel respons en gelukkig was ik één van de eersten die op zijn oproep reageerde waarmee ik verzekerd was van een plek in zijn auto.

Samen met 3 anderen hadden we ’s ochtends vroeg afgesproken op station Melbourne North. Ik was 10 minuten te vroeg en zodra ik door de uitgang van het station liep, zag ik tot mijn verbazing al een groep wachten die eruit zagen alsof ze gingen hiken. Iemand van de groep vroeg aan mij of ik ook ging hiken waarop ik ja antwoordde. Ik nam aan dat ik bij de juiste groep stond en dus sloot ik mij aan bij hen.

Het bleek dat we uiteindelijk met drie auto’s zouden gaan. “Dat heeft Matt wel heel goed geregeld”, bedacht ik me. Aangezien we nog relatief vroeg waren, haalde ik met een aantal andere hikers een koffie. Toen ik met koffie terug kwam, werd aan mij gevraagd wat mijn naam op WhatsApp is. Blijkbaar konden de anderen van de groep mijn naam niet terugvinden in het groepsgesprek op Whatsapp. Stond ik wel bij de juiste groep...? Er stond namelijk een stukje verderop een groep van 4 personen bij een auto en niemand had zich nog aan mij voorgesteld met de naam Matt. Ik liep naar de kleine groep toe en vroeg of er iemand Matt heette. Bingo... dat was raak, ik stond al die tijd dus bij de verkeerde groep. Ik legde de gehele situatie uit aan Matt, Monia, Melson en een Jongen uit Pakistan van wie ik de naam nog steeds niet weet en we moesten met zijn allen enorm lachen. Dat was een mooie grap in de ochtend.

In de auto werd een kennismakend gesprek gevoerd waarbij vanzelfsprekend de standaardvragen worden gesteld zoals: waar kom je vandaan, sinds wanneer ben je hier in Australië en wat is je plan. Naar de afgesproken plek was het minimaal nog anderhalf uur rijden door de zogeheten Yarra Valley (een regio die bekend staat om haar wijngaarden). Tijd genoeg dus om antwoord te geven op deze standaardvragen en zelfs nog meer. Onderweg vertelde Matt dat wij niet de enige waren die meegingen op hike en dat er zelfs 3 andere volle auto’s waren.

Wachtend op de afgesproken plek totdat de gehele groep compleet was, konden we van start gaan. Op internet had Matt gelezen over een route. Niemand van de groep was eerder in deze omgeving geweest en had deze route eerder gelopen. Je hoort en leest soms wel van die verhalen over vermiste wandelaars in het buitenland. Ik had dan ook direct nadat we waren aangekomen op de afgesproken plek mijn locatie gedeeld met Clara via Whatsapp. Achteraf bleek dat de route uitstekend stond aangegeven met borden.

De groep hikers was divers, afkomstig uit verschillende landen. Er heerste een gezellige sfeer binnen de groep. Iedereen stelde zich sociaal op, er werden gesprekken met elkaar gevoerd en onderling werd er gewisseld met het naast elkaar wandelen. In totaal hebben we 6 uur lang gewandeld met slechts een paar pauzes. Ik heb enorm genoten van de hike, het gezeldschap, de prachtige uitzichten en de lunchpauze bij de waterval. Melbourne is een geweldige stad, maar ik wilde ook graag wat van de natuur zien. We hebben de dag nog afgesloten met een drankje in een café.

Gedurende de week heb ik in het hostel gewerkt. Wekelijks werk ik drie shiften voor accommodatie en zodra ik een extra shift werk, wordt ik daarvoor betaald. Het receptiewerk bevalt me zeer goed. Het is dan ook jammer dat ik tot nu toe nog weinig receptiewerk doe en voornamelijk veel met housekeeping assisteer zoals het linnengoed van de dekens halen, wassen en drogen. Binnenkort mag ik mijn eerste shift alleen werken en daar kijk ik naar uit. Er zit dan niemand naast je die alle antwoorden zit voor te kauwen. Ik vind het tegelijkertijd ook spannend, maar ik weet dat het goed gaat komen. Naarmate de weken voorbij gaan, merk ik ook dat ik een stuk zekerder wordt naar de backpackers toe. Waarbij ik voorheen nog het verzoek deed aan de backpackers om de keuken te verlaten zodat Guada of Clara kon schoonmaken, stuur ik de backpackers nu gewoon de keuken uit. De mentaliteit is hier een stuk informeler en ik dat vind ik nog wel even wennen.

Vorige week donderdag was het enorm rustig in het hostel. Iedereen was naar het strand en er waren slechts 6 check-ins. Ik mocht dan ook eerder weg van Max (de manager) om te genieten op het strand met de anderen. Op het strand besefte ik me dat dit moment één tot een van de redenen behoort dat ik naar Australië ben gekomen, namelijk: zon, zee en strand.

Afgelopen weekend ben ik naar de zogeheten Grampians geweest en dat was echt geweldig! De prachtige natuur in the Grampians behoort tevens tot één van mijn verwachtingen zodra ik aan Australië denk. Op vrijdagavond, terwijl het nog steeds zo’n 35 graden was, werd ik om half 7 opgehaald door Jorben. Jorben is 21 jaar, komt oorspronkelijk uit de omgeving van Rotterdam en loopt stage in Mornington (wat zich op slechts een uurtje van Melbourne bevindt). Tijdens zijn stageperiode woont Jorben bij een Nederlands gastgezin en vanwege de lange afstand naar zijn stageplek heeft hij een auto gekocht. Ook Machteld, die meeging, was hier in Australië vanwege haar stage. Via Facebook zijn we met elkaar in contact gekomen en hebben we afgelopen weekend gepland.

Vol bepakt en bezakt met logeerspullen en eten en drinken vertrokken we richting the Grampians. In de auto klikte het al snel met elkaar. We praatten echt aan een stuk door over onder andere onze ervaringen tot nu toe en onze verdere plannen. Ondertussen genoot ik van het uitzicht op de uitgestrekte (droge) weilanden dat gedurende de rit overging in een bergachtig landschap. Na ruim 3 uur rijden, kwamen we in het donker aan bij ons Motel dat van tevoren was geregeld door Machteld. Toen we de parkeerplek wilden oprijden, zagen we kangeroes dankzij de lampen van de auto die op hen schenen. Het leek wel een hele kudde aan kangeroes. Voor mij was dit de eerste keer dat ik een kangeroe van zo dichtbij zag (zonder hen ook maar aan te rijden zoals gedurende de Great Ocean Road). Aangekomen in ons motel dronken en kletsten we nog na.

De volgende dag hadden we onze wekker vroeg gezet om te gaan hiken, maar al voordat de wekker afging, werden we gewekt door het gekrijs van de kakketoes. Een hele familie van witte papegaaien met hun gele kuif stond voor onze deur, klaar om gevoerd te worden. We gaven ze wat brood en we schoten wat leuke kiekjes. Niet alleen de kakketoes waren een leuk gezicht in de ochtend, waarvan ik nog veel meer van genoot, was het prachtige uitzicht op de bergen vanuit ons Motel. Na het ontbijten en onze spullen te hebben ingepakt, reden we naar de parkeerplaats waar borden stonden aangegeven met de zogeheten Wonderlandlust Hike. De parkeerplaats was niet moeilijk te vinden aangezien het dorp slechts een straat met winkels en cafés had. Aan het begin van onze hike zagen we hier en daar nog wat kangeroes in de bossen verstopt. Aan mijn benen te voelen was de hike zelf relatief zwaar. Het pad was avontuurlijk met stenen en liep omhoog. Het was dan ook een hele klim. Gedurende de hike stopten we regelmatig om te genieten van het uitzicht en om water te drinken. Ondanks dat we later in de hike steeds meer mensen tegenkwamen, genoot ik naast het uitzicht ook van de stilte en de rust om ons heen. Na ruim 4 uren hiken, kwamen we weer terug bij de auto waar Laurens en Julie stonden te wachten. Last minute via Facebook hadden we contact met hen. Vanwege plannen op vrijdagavond besloten zij om zaterdagochtend de bus naar the Grampians te nemen om vervolgens bij ons aan te sluiten in het motel.

Onze plannen kwamen gelukkig overeen en Julie en Laurens vonden het prima om bij het motel eerst even te rusten bij het zwembad waar we nog verder met elkaar kennis maakten. Ik bleek de enige van de groep te zijn die hier in Australië een working holiday visum heeft. De anderen zijn hier vanwege hun stage. Jorben werkt aan een onderzoek betreffende de gezondheidsvoordelen van wietplanten, Machteld heeft een stage met betrekking tot haar studie marketing en communicatie, Julie werkt aan een onderzoek naar malariamuggen en wat ik van Laurens begreep, werkt hij aan een onderzoek naar helicopters (dat laatste was een heel technisch verhaal waarvan ik niet veel begreep). Aan het eind van de middag besloten we om met de auto naar een aantal uitzichtpunten te rijden. Het zonnetje kwam heerlijk waardoor het uitzicht nog mooier was.

Naar het bekijken van deze punten gingen we met zijn allen in het dorpje pizza eten. Het dorp zag er verlaten uit en het merendeel van de winkels was inmiddels gesloten. Vervolgens hebben we de avond afgesloten bij het motel met spelletjes kaart spelen en naborrelen.
De volgende dag ging de wekker op tijd af. We pakten onze spullen in, ontbeten nog even wat en checkten uit. Het was onze laatste dag in the Grampians en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. Het was een zonnige dag en dat betekende een frisse duik bij de zogeheten waterval “MacKenzie Falls”. Lopend naar de watervallen toe werden we verhinderd door een van de meest gevaarlijke slangen ter wereld, namelijk de Oosterse Bruine Slang. Het leek erop dat de slang zojuist een hagedis aan het inslikken was en langzaam kronkelde hij richting ons. Andere toeristen en wij hielden afstand door verder naar achteren te lopen en uiteindelijk kronkelde de slang van het pad af rechtstreeks de struiken in.

Beneden aangekomen bij de MacKenzie Falls, namen we een frisse duik in het water. Officieel is het niet toegestaan er te zwemmen, maar goed... dit maak je ook niet snel mee. Dus hoppatee plons het water is. Het water was heerlijk verfrissend. Na een tijdje liepen we verder naar andere uitkijkpunten waar we genoten van het mooie uitzicht op de MacKenzie Falls. Even later liepen we weer terug richting de auto. Het was echt ideaal dat we een auto tot ons bezit hadden. Jorben reed ons naar een ander prachtig uitkijkpunt toe. Onderweg merkten we wel op dat de lucht steeds donderder werd en we hoorden ook een aantal harde omweerknallen die nog ver van ons vandaan leken te zijn. Ik genoot enorm van de uitzichten en de stilte. Helaas werd die stilte verstoort door een aantal Engelsen. Ten minste... ik nam aan dat ze uit Engeland afkomstig zijn vanwege hun accent en de flesjes bier die ieder in zijn hand droeg. Sommigen van hen klommen over het hek heen om een foto van hen te laten maken. We zijn maar doorgelopen. Ik ga ervan uit dat het allemaal goed is gekomen en niemand is gevallen, maar je kunt natuurlijk concluderen dat het een domme en gevaarlijke zet van hen is.

Uiteindelijk reden we naar het laatste uitkijkpunt van die dag. Dit laatste punt was minder bekend, maar volgens internet behoorde deze tot een van de hoogste en mooiste uitkijkpunten. Vanaf de auto liepen we ruim nog 20 minuten omhoog om bij dit uitkijkpunt te arriveren. Op de weg ernaar toe begon het een beetje te druppelen en we hoorden dat de omweersbui dichterbij kwam. We genoten daarom ook maar kort van het prachtige uitzicht boven, aangezien het vanzelfsprekend gevaarlijk is om op het hoogste punt te staan terwijl het omweert. We dachten dat we voldoende tijd hadden voordat we in de omweersbui terecht zouden komen, maar dit bleek niet te kloppen. De heren (Laurens en Jorben) waren tijdens het teruglopen in gesprek gekomen met een reiziger uit Nieuw-Zeeland. De reiziger zag er alles behalve angstig eruit. Hij liep rustig op teenslippers naar beneden zonder zich ook maar enige zorgen te maken. Julie, Machteld en ik dachten daar anders over en veranderde onze snelle pas in een sprintje naar beneden. Ondertussen tijdens het rennen, probeerden we te bedenken aan wat wordt aangeraden te doen tijdens een omweersbui en kwamen we tot de conclussie dat we op het asfalt het beste konden gaan liggen. Het begon harder en harder te regenen en ook Laurens en Jorben begonnen zich steeds meer zorgen te maken. Na slechts een paar minuten op het asfalt te hebben gelegen, kwamen ook de heren aangerend en schuilden we met zijn allen in de auto. Allen waren we opgelucht.

Aangezien het al half 4 smiddags was en we nog een lange rit voor de boeg hadden, besloten we terug naar Melbourne te gaan. Onderweg luisterden we naar muziek uit de jaren 70 en 80 en zongen we mee. De sfeer in de auto was gezellig en het voelde vertrouwd om met Nederlanders op pad te zijn.

Bij deze wil ik jullie nog inlichten dat ik nu definitief mijn besluit heb genomen om niet alleen kerst, maar ook oud- en nieuwjaar hier in Melbourne te vieren. In een volgende blog lees je wel meer hierover en andere zaken, want nu gaan Clara en ik het appartement versieren aangezien Guada vandaag jarig is en binnenkort terug kan komen van haar werk.